Wat een dag. Wat een wedstrijd. Wat een absurditeit. Wat een gehark om aan een ploeg te geraken.
Chris zorgde alvast voor de nodige verwarring door Serre als kapitein aan te duiden (de eerste die de kleedkamer binnenwandelde kreeg de eer, geen leiderscapaciteiten meer nodig om een band te dragen...), en vervolgens ons jong veulen Patje doodleuk mede te delen dat hij zich voor niets verplaatst had, want hij mocht niet spelen. De regelgeving der Melse Verbond van Oude Lullen zorgde voor de nodige onduidelijkheid en na navraag bij Snorremans van het verbond die toevallig rondliep op de Blaarmeersen was het euvel opgelost. Toch 11 man aan de aftrap! Wij toch. Want Greko was maar met 10.
Hun sterke nummer 7 vertelde me dat hij geschorst was. Ik denk bewust, schrik noemen ze dat. Ik zag de blik van Matthieu de horizon afspeuren naar ander materiaal voor de achterzak. Gevonden, nummer 4, check, in de pocket.
Laten we er maar aan beginnen. Patje, 51 lentes jong, schildert na 2 minuten een corner millimetergewijs op het hoofd van Matti. Proper in de haak. Bam, 1-0! We starten goed, maar al snel valt Lorre uit met een knieblessure. Geen wissels, dan maar met 10. Bregt posteert zich centraal op het middenveld samen met Wouter... Greko gelooft er 3 seconden in maar krijgt even later een tweede om de oren. Vrije trap Bregt, Alex duikt in de rug van de verdediging en trapt overhoeks binnen. 2-0. 2 minuten later staat het al 2-1. Serre, verblind door zijn kapiteinschap, laat de boot zinken en wordt gelobt. Het spel gaat nu over en weer. Matti dribbelt de verdediging op een hoop en presenteert de 3-1 op een blaadje, de keeper gaat al liggen, maar Alex tikt onbegrijpelijk over. Het mag ook niet te makkelijk zijn hé.
Snorremans van het verbond aanschouwt de authoriteit van de geweldig performante scheidsrechter. Geen tegenspraak. Matti in het boekje. Geel. Goed zo jongens, fairplay is voor losers!
De tweede helft begint gezapig. Jote trapt op zijn adem. Wat kansjes worden gecreëerd. Tot Bregt Alex diep stuurt op randje buitenspel. Eagle Eyes Chris bevestigt dat dat randje wel een meter breed was, maar de scheidsrechter laat doorspelen. Patje spurt mee, hopend op glorie, maar Alex knalt hem in de korte hoek binnen. 3-1. De potjes koken over bij Greko, en de kleine, nochthans goede, nummer 13 mag gaan douchen. De scheidsrechter en Snorremans van het verbond worden getrakteerd op enkele verwijten uit het Zelzaatse carnaval, pure folklore. Voetbal is passie. Mooi.
Dit moeten we uitspelen. Flipperkastgewijs belandt de bal in de 16 plots voor de voeten van Wouter die maar moet binnentikken, vier tegen één... Alex ruikt glorie, en wil de wedstrijdbal absoluut mee naar huis. Weer alleen op de keeper, pal er op, de bal komt in de voeten van de verdediger die centraal de bal tegen Alex’ voet knalt. Pats, in het lege doel, numero cinco! Een goal zoals alleen Alex ze kan maken ??
Maar het is hem niet gegund. In het wedstrijdverslag getuigt de scheidsrechter van beperkte mentale capaciteiten. De telsom reikt niet verder dan 4. Hij wou zijn bal niet kwijt? Hij wou alleszinds het euvel ook niet corrigeren. Ik denk dat het persoonlijk is Lexie... En for the record, nee, Patje, die klutsbalgoal van Wouter is echt geen assist van jou... ?? Nog een puike prestatie van Sam te melden als laatste man. Rots in de branding. Held.
4-1. The end. I mean 5-1. Really. The end.
Lorre, beterschap!
Forza Agon!
